Νίκος Νομικός: «Δούλεψα πεντέμισι χρόνια στα καράβια»

Για τα πρώτα του βήματα στο τραγούδι, αλλά και πώς αποφάσισε να σταματήσει τη δουλειά στα καράβια μίλησε ο Νίκος Νομικός στο Πρώτο Θέμα...
«Δούλεψα πεντέμισι χρόνια στα καράβια, αλλά δεν είναι ωραία η ξενιτιά. Μου έλειπε η οικογένειά μου, γι’ αυτό και πήγα στο τραγούδι, για να μείνω στη στεριά. Συναντήθηκα τυχαία με τον Καλδάρα, με πήγε στην Columbia και τους άρεσε η μπάσα φωνή μου. Με έβαλαν να τραγουδήσω. Ευτυχώς στο διπλανό στούντιο ήταν η Δήμητρα Γαλάνη, η οποία μου έλεγε πότε να τραγουδώ πάνω στη μουσική. Τους άρεσα. Έτσι βγήκα στο τραγούδι το 1975 με συμμετοχή στα “Σήμαντρα” του Καλδάρα, σε στίχους Πυθαγόρα, όπου τραγούδησα πέντε τραγούδια και τα υπόλοιπα η Βίκυ Μοσχολιού. Τότε η Βίκυ ήταν καταξιωμένη, αλλά ποτέ δεν είπε “ποιος είναι ο πιτσιρίκος που θα πει μισό δίσκο με μένα”. Ήταν σαν τη μεγάλη μου αδελφή, με εμψύχωνε και με βοήθησε πολύ. Μου έδειξε όλο το μεγαλείο της ψυχής της», εξιστορεί ο Νίκος Νομικός. Τότε γνώρισε και όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες, από τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι μέχρι τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τη Χάρις Αλεξίου και τον Μανώλη Μητσιά. Μετά έκανε και τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το «Ένα αστέρι γεννιέται», ο οποίος έφτασε τις 100.000 πωλήσεις. Ακολούθησε η «Δροσοσταλιά μου», με τραγούδια του Γιώργου Κριμιζάκη και της Σώτιας Τσώτου, που ξεπέρασε τις 100.000 πωλήσεις, αλλά και το «Χρώμα και φως» με το πολύ πετυχημένο «Θάλασσα, θάλασσα» του Νίκου Ιγνατιάδη.
Πρώτη μεγάλη πίστα στην οποία εμφανίστηκε ήταν η «Φαντασία». «Θυμάμαι την πρώτη φορά το τρακ που είχα και που έχω ακόμα. Λένε, άλλωστε, ότι όσοι δεν έχουν τρακ είναι και ατάλαντοι. (γέλια) Η πρώτη μου συνεργασία ήταν με τον Γιάννη Πουλόπουλο και τον Στράτο Διονυσίου. Με τον Στράτο μείναμε επτά σεζόν μαζί. Από τη “Φαντασία” και τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Αυστραλία.
Έλεγαν ότι είμαι ο τραγουδιστής της νεολαίας γιατί είχα βγει με πιο ερωτικά τραγούδια. Θαύμαζα τη σταθερότητα του Στράτου και φυσικά το βάθος της φωνής του. Ήταν μεγάλος δάσκαλος, μου έμαθε να είμαι πιστός στα τραγούδια που ερμηνεύω και να το κάνω μέσα από την ψυχή μου. Οι δυο κλασικές φωνές για μένα ήταν ο Καζαντζίδης και ο Διονυσίου. Τον Καζαντζίδη τον γνώρισα λίγο πριν πεθάνει. Είχαμε συμφωνήσει να ερμηνεύσω κάποια τραγούδια του, αλλά πήγε στη Γερμανία και δεν γύρισε ποτέ», θυμάται.