Φίλιππος Νικολάου: «Τραγουδιστής χρίστηκα τυχαία»

Ο Φίλιππος Νικολάου θυμάται και εξομολογείται. Ήταν εύκολα ή δύσκολα τα παιδικά του χρόνια;
 «Γεννήθηκα στην Αγιά Σοφιά στον Πειραιά. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ στριμωγμένα -κάτι χειρότερο απ' ό,τι είναι στη σημερινή εποχή- και ο μπαμπάς μου δούλευε σε έναν φούρνο. Από τη νύχτα στις 3.00 έως την επομένη στις 2.00 ήταν στη δουλειά και μετά είχε ανάγκη να ξεκουράζεται, οπότε τον βλέπαμε πολύ λίγο. Από τις πιο δύσκολες στιγμές των παιδικών μου χρόνων ήταν εκείνη που αποφάσισα να βγω στη δουλειά για να βοηθήσω οικονομικά την οικογένειά μου. Ήμουν δώδεκα χρόνων και ξεκίνησα να χτυπάω πόρτες για διάφορες εργασίες του ποδαριού όπως ήταν τα μπακάλικα, τα μανάβικα, τα κουρεία. Η καλύτερη δουλειά τότε ήταν να δουλεύεις σε κάποιο πρακτορείο στο λιμάνι, στην έκδοση εισιτηρίων για τα πλοία που τότε πήγαιναν Αργοσαρωνικό. Ακόμη δεν είχε αναπτυχθεί το δίκτυο των μεγάλων διαδρομών» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.
-Τι ονειρευόσουν παιδάκι;
«Είναι αλήθεια ότι πάντα είχα την αίσθηση του οράματος και του ονείρου και βλέποντας τα πλοία έλεγα ότι θα μπορούσα να γίνω ναυτικός και να ταξιδεύω. Πράγματι, κάποια στιγμή έβγαλα ένα φυλλάδιο μαθητευόμενου ναυτικού και μπήκα σε ένα πλοίο που έκανε κοντινά ταξίδια. Ημουν μούτσος.»
-Πότε σου γεννήθηκε η ιδέα να γίνεις τραγουδιστής;
«Δεν μου μπήκε ποτέ, αφού τραγουδιστής χρίστηκα τυχαία. Αυτό που ήθελα να γίνω -όντας σε διάφορες δουλειές του λιμανιού και βλέποντας ποια επαγγέλματα ήταν τα πιο προνομιούχα- ήταν τελωνειακός ή εκτελωνιστής. Ετσι, μετά το νυχτερινό γυμνάσιο έγινα βοηθός εκτελωνιστή και επειδή ήθελα να προχωρήσω επαγγελματικά, παρότι δούλευα σαν σκυλί από το πρωί έως το βράδυ, έδωσα εξετάσεις στην τότε Ανωτέρα Βιομηχανική Σχολή. Τελικά, ένεκα των σπουδών μου, κατάφερα να γίνω προϊστάμενος του εκτελωνιστικού γραφείου στο οποίο εργαζόμουν.»
-Και από εκτελωνιστής πώς βρέθηκες στο πάλκο;
«Από τα 18 έως τα 25 χρόνια μου δούλευα εντατικά στο εκτελωνιστικό γραφείο και κάποια στιγμή αποφάσισα να πάρω άδεια είκοσι ημερών και να πάω στη Ρόδο. Μέσα στο καράβι, το οποίο ήταν τύπου κρουαζιερόπλοιο και έφτανε στο νησί σε τρεις μέρες, περνώντας από τη Χάιφα, γνωρίστηκα με τα μέλη του συγκροτήματος Playboys, που επίσης ταξίδευαν για τη Ρόδο. Στο σαλόνι του καραβιού τα παιδιά μού είπαν στενοχωρημένα ότι είχαν κλείσει να εμφανιστούν στο κλαμπ Κουρσάρος του νησιού, αλλά ο τραγουδιστής τους δεν ήταν μαζί τους, επειδή βρήκε καλύτερη δουλειά στην Αθήνα. Κάποια στιγμή στο σαλόνι, ενώ έκαναν πρόβα, τόλμησα και τους είπα ότι ξέρω δυο τρία ξένα τραγουδάκια και θα ήθελα να τραγουδήσω. Ετσι κι έγινε. Φτάνοντας στη Ρόδο οι Playboys με κάλεσαν στην πρεμιέρα τους και εκεί είχα την ευκαιρία να ξαναπώ μαζί τους τα κομμάτια που ήξερα. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτό που έκανα, που κάθισα και έμαθα και άλλα για να εμφανιστώ και τις υπόλοιπες μέρες μαζί τους, σε ένα μοντέρνο πρόγραμμα, εναλλάξ με μια τραγουδίστρια της εποχής, την Κούκα, η οποία επίσης συνεργαζόταν μαζί τους. Ελα όμως που εγώ πλέον είχα μπολιαστεί με το τραγούδι και ήθελα να κάνω τον τραγουδιστή! Ετσι έστειλα μια επιστολή στα αφεντικά μου στο εκτελωνιστικό γραφείο στον Πειραιά, γράφοντάς τους ότι θα παρατείνω τις διακοπές μου έως το τέλος του καλοκαιριού. Πράγμα που έγινε και από τότε πήρα τον δρόμο του επαγγελματία τραγουδιστή, συνεχίζοντας και με άλλα συγκροτήματα της εποχής. Μέχρι που έκανα σόλο καριέρα με την προτροπή του -ελληνικής καταγωγής- σπουδαίου τραγουδιστή Ζωρζ Γκεταρύ.»